Του Θανάση Παντέ
14/7/2008-14/7/2023. Πέρασαν ήδη 15 χρόνια από εκείνη τη Δευτέρα στις 14 Ιουλίου 2008, όταν ξεκινούσε από την Πύλο το Πολιτιστικό Οδοιπορικό οι Δρόμοι της Ελιάς, με προορισμό το Πεκίνο και τη Μόσχα, μέσα από τις χώρες Τουρκία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Κίνα, Μογγολία, Ρωσία, Ουκρανία, Μολδαβία, Ρουμανία, Σερβία, Βουλγαρία.
Ένα μυθικό ταξίδι εν ολίγοις και συγχρόνως μια εμπειρία ζωής για τους συμμετέχοντες, ανεξίτηλα πλέον καταχωρημένη στη μνήμη τους.
Ένα οδοιπορικό πολιτισμού και αυτογνωσίας που όμοιό του σπάνια συμβαίνει και μάλιστα με συνθήκες εντελώς αντίξοες, όπως αυτές που συνάντησαν οι οδοιπόροι των Δρόμων της Ελιάς.
Όμως οι μετέχοντες σε αυτό το οδοιπορικό απέδειξαν τελικά πως ήταν αποφασισμένοι να υπερβούν τις όποιες δυσκολίες και να σταθούν αντάξιοι απέναντί τους και τελικά τα κατάφεραν.
Με μοτοσυκλέτες, τζιπ, λεωφορείο και φορτηγό και κάτω από τη σημαία της Ελλάδας, της Μεσογείου, της Ουνέσκο και της ελιάς, οι Δρόμοι της Ελιάς έγιναν “ένα καραβάνι που χόρευε”, απ’ όπου και αν περνούσε, το ρυθμό της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της.
Για το Οδοιπορικό αυτό και πως οι Δρόμοι της Ελιάς έγιναν πολιτιστικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας παραθέτω ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Πετσωτά “Το καραβάνι που χόρευε”, Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος και που παρουσιάστηκε και στην Καλαμάτα τον Νοέμβριο του 2018: “Το καραβάνι που χόρευε δεν θα είχε ποτέ εμφανιστεί στο προσκήνιο αν ένας άνθρωπος οραματιστής, αντισυμβατικός και ονειροπόλος δεν είχε την ιδέα των Δρόμων της Ελιάς, ο Γιώργος καραμπάτος. Οι Δρόμοι της Ελιάς δεν θα είχαν ποτέ την τύχη να γίνουν διεθνώς γνωστοί χωρίς την άοκνη πνευματική δουλειά και τη επιστημονική συνεισφορά της εθνολόγου ιστορικού Μαρινέλλας Κατσιλιέρη. Οι Δρόμοι της Ελιάς το 2003 αναγνωρίστηκαν ως δεύτερη παγκόσμια πολιτιστική διαδρομή της Ουνέσκο και απέκτησαν παγκόσμια εμβέλεια χάριν του συγγραφέα και πρέσβη της Ελλάδος στην Ουνέσκο, Βασίλη Βασιλικού. Οι Δρόμοι της Ελιάς και το καραβάνι που χόρευε από τις εσχατιές της Μεσογείου στα βάθη της Ασίας, της Σιβηρίας και του κόσμου όλου οφείλουν την ύπαρξή τους σε αυτούς που συνέλαβαν την ιδέα και στους πρώτους οδοιπόρους, τους φίλους της ελιάς, τους συνοδοιπόρους μοτοσυκλετιστές και όλους αυτούς που τους στήριξαν ηθικά και πνευματικά από το 1998 μέχρι σήμερα”.
Ο συγγραφέας του βιβλίου μετείχε στο οδοιπορικό ενεργά και η γλαφυρή του αφήγηση κάνει το κείμενό του συναρπαστικό. Δέκα πέντε χρόνια από το οδοιπορικό του 2008 και 20 χρόνια από την ανάδειξη των Δρόμων της Ελιάς ως δεύτερης παγκόσμιας πολιτιστικής διαδρομής της Ουνέσκο, οι τυχεροί που έλαβαν μέρος σε αυτή την προσπάθεια δικαιούνται να επικαλούνται τις μνήμες εκείνου του Οδοιπορικού και να ονειρεύονται νέα ταξίδια. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά.
ΥΓ Να σημειωθεί ακόμα πως πριν ξεκινήσει το Οδοιπορικό του 2008 είχε μόλις ολοκληρωθεί με πρωτοβουλία του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας και για πρώτη φορά στην Ελλάδα η παγκόσμια συνάντηση μοτοσικλετιστών στη Γιάλοβα Μεσσηνίας. Ένα ακόμα σημαντικό γεγονός που έβαζε τη Μεσσηνία στον παγκόσμιο χάρτη. Θα επανέλθουμε.
14/7/2008-14/7/2023. Πέρασαν ήδη 15 χρόνια από εκείνη τη Δευτέρα στις 14 Ιουλίου 2008, όταν ξεκινούσε από την Πύλο το Πολιτιστικό Οδοιπορικό οι Δρόμοι της Ελιάς, με προορισμό το Πεκίνο και τη Μόσχα, μέσα από τις χώρες Τουρκία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Κίνα, Μογγολία, Ρωσία, Ουκρανία, Μολδαβία, Ρουμανία, Σερβία, Βουλγαρία.
Ένα μυθικό ταξίδι εν ολίγοις και συγχρόνως μια εμπειρία ζωής για τους συμμετέχοντες, ανεξίτηλα πλέον καταχωρημένη στη μνήμη τους.
Ένα οδοιπορικό πολιτισμού και αυτογνωσίας που όμοιό του σπάνια συμβαίνει και μάλιστα με συνθήκες εντελώς αντίξοες, όπως αυτές που συνάντησαν οι οδοιπόροι των Δρόμων της Ελιάς.
Όμως οι μετέχοντες σε αυτό το οδοιπορικό απέδειξαν τελικά πως ήταν αποφασισμένοι να υπερβούν τις όποιες δυσκολίες και να σταθούν αντάξιοι απέναντί τους και τελικά τα κατάφεραν.
Με μοτοσυκλέτες, τζιπ, λεωφορείο και φορτηγό και κάτω από τη σημαία της Ελλάδας, της Μεσογείου, της Ουνέσκο και της ελιάς, οι Δρόμοι της Ελιάς έγιναν “ένα καραβάνι που χόρευε”, απ’ όπου και αν περνούσε, το ρυθμό της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της.
Για το Οδοιπορικό αυτό και πως οι Δρόμοι της Ελιάς έγιναν πολιτιστικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας παραθέτω ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Πετσωτά “Το καραβάνι που χόρευε”, Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος και που παρουσιάστηκε και στην Καλαμάτα τον Νοέμβριο του 2018: “Το καραβάνι που χόρευε δεν θα είχε ποτέ εμφανιστεί στο προσκήνιο αν ένας άνθρωπος οραματιστής, αντισυμβατικός και ονειροπόλος δεν είχε την ιδέα των Δρόμων της Ελιάς, ο Γιώργος καραμπάτος. Οι Δρόμοι της Ελιάς δεν θα είχαν ποτέ την τύχη να γίνουν διεθνώς γνωστοί χωρίς την άοκνη πνευματική δουλειά και τη επιστημονική συνεισφορά της εθνολόγου ιστορικού Μαρινέλλας Κατσιλιέρη. Οι Δρόμοι της Ελιάς το 2003 αναγνωρίστηκαν ως δεύτερη παγκόσμια πολιτιστική διαδρομή της Ουνέσκο και απέκτησαν παγκόσμια εμβέλεια χάριν του συγγραφέα και πρέσβη της Ελλάδος στην Ουνέσκο, Βασίλη Βασιλικού. Οι Δρόμοι της Ελιάς και το καραβάνι που χόρευε από τις εσχατιές της Μεσογείου στα βάθη της Ασίας, της Σιβηρίας και του κόσμου όλου οφείλουν την ύπαρξή τους σε αυτούς που συνέλαβαν την ιδέα και στους πρώτους οδοιπόρους, τους φίλους της ελιάς, τους συνοδοιπόρους μοτοσυκλετιστές και όλους αυτούς που τους στήριξαν ηθικά και πνευματικά από το 1998 μέχρι σήμερα”.
Ο συγγραφέας του βιβλίου μετείχε στο οδοιπορικό ενεργά και η γλαφυρή του αφήγηση κάνει το κείμενό του συναρπαστικό. Δέκα πέντε χρόνια από το οδοιπορικό του 2008 και 20 χρόνια από την ανάδειξη των Δρόμων της Ελιάς ως δεύτερης παγκόσμιας πολιτιστικής διαδρομής της Ουνέσκο, οι τυχεροί που έλαβαν μέρος σε αυτή την προσπάθεια δικαιούνται να επικαλούνται τις μνήμες εκείνου του Οδοιπορικού και να ονειρεύονται νέα ταξίδια. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά.
ΥΓ Να σημειωθεί ακόμα πως πριν ξεκινήσει το Οδοιπορικό του 2008 είχε μόλις ολοκληρωθεί με πρωτοβουλία του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας και για πρώτη φορά στην Ελλάδα η παγκόσμια συνάντηση μοτοσικλετιστών στη Γιάλοβα Μεσσηνίας. Ένα ακόμα σημαντικό γεγονός που έβαζε τη Μεσσηνία στον παγκόσμιο χάρτη. Θα επανέλθουμε.